Week 13: over slapen naast een plas vruchtwater, bekeerd worden tijdens een operatie en slangengif

Het voelt nog steeds onwerkelijk om te zeggen, maar ze zitten er op: acht weken coschappen in San Carlos! En het was fan-tas-tisch! Het is nog steeds lastig te begrijpen hoe het kan dat je je ergens zó snel zó thuis voelt. Hoe ik het paadje waarlangs ik elke dag naar huis liep - en die verdomde steen die altijd in de weg lag - kan gaan missen. Hoe ik de regenbuien kan gaan missen, waardoor een deel van het ziekenhuis onbegaanbaar werd zonder zeiknat te worden. Maar bovenal hoe ik de mensen en de stad ga missen waar ik me twee maanden als een halve local heb mogen voelen.

Het waren acht bizarre weken vol bizarre ervaringen, waarvan de meest intense zonder twijfel mijn 36-uursdienst was. Ik heb niets dan respect voor de artsen en coassistenten hier die dit elke vierde (!) dag bovenop hun reguliere werkweek doen. Na een volle dag lukte het mij al niet meer om helder na te denken en naar iedereen te glimlachen, dus ik begrijp volkomen dat de artsen hier na verloop van tijd hun empathie wat verliezen. Al bracht deze dienst wel één van mijn meest bijzondere momenten. Na een - helaas veel te lang durende - bevalling ploften we om drie uur 's nachts op een matras in de kamer waar zojuist een kind was geboren neer, waar de plas bloed met vruchtwater nog op de grond lag. Zonder twijfel mijn raarste slaapplek ooit met het raarste luchtje. Hoewel ik er nooit over heb nagedacht om dit op mijn bucket list te zetten, kan ik het er nu wel vanaf strepen. Net zoals ik in het Spaans een presentatie geven voor alle coassistenten en artsen van de interne geneeskunde af kan vinken. In een vreemde taal presenteren over de specifieke effecten van drie typen slangengif op je lichaam: het is lang geleden dat ik ergens zó zenuwachtig voor ben geweest!

Het was een emotionele achtbaan. Tijdens een operatie door de operatieassistent bekeerd proberen te worden tot zijn Evangelische kerk. Uitgehongerde, opgezwollen kinderen zien wiens huid in lappen van hun lijfjes hing. Simpelweg omdat hun moeders niet de kennis hadden dat ze hun kinderen moedermelk moeten geven en alleen gekookte maïswater niet voldoende is voor een pasgeborene om te groeien. Héél veel auto-ongelukken of afgehakte vingers door onzorgvuldig machete-gebruik. Al was mijn meest intense week die op de gynaecologie. Het complete gebrek aan emoties bij een bevalling raakte me diep. Het gebrek aan vreugde, het gebrek aan emotionele steun van een partner of een arts, dat moeders soms pas na een kwartier horen of ze een jongen of meisje hebben gekregen... dat ze soms pas na een kwartier horen dat hun kind nog in levensgevaar is. Ik weet dat dit alles te verklaren is. Ik begrijp dat vrouwen die al zeven koters hebben rondhuppelen niet direct staan te springen bij de gedachte aan nummer acht. En ik snap dat een arts - na in zijn nachtdienst al vier bevallingen begeleid te hebben en direct doorgaat in zijn dagdienst, waar nog eens vier vrouwen zich aanmelden - op een gegeven moment zijn glimlach verliest. Maar het maakte het niet minder taai om te zien. Er waren genoeg dagen waarin ik compleet leeg het ziekenhuis verliet.

Toch maakten juist deze ervaringen mijn tijd in San Carlos de moeite waard. Tuurlijk, er waren tal van saaie momenten waarin ik mijn rol als nutteloze appendix vervloekte, maar er kwam altijd een waardevol moment voor terug. Iets wat ook met name kwam door de fantastische coassistenten, die me alles wilden uitleggen en me overal bij betrokken. En me na een dag coschappen meenamen naar de lokale cocktailbar, met wie we 's avonds karoake zongen, avonden Just Dance dansten en het San Carleens nachtleven onveilig hebben gemaakt. Maar ook over lastige onderwerpen praten, zoals politiek, hun abortuswetgeving of de acceptatie van homoseksualiteit. En ook met mijn gastgezin kon ik heel open praten over bijvoorbeeld arbeidsongeschiktheid, tienerzwangerschappen en het bloederige verleden van Nicaragua.

Het was heerlijk om deel uit te maken van de dagelijkse routine van mijn gastgezin. Samen naar het nieuws kijken en keer op keer verbaasd worden door de gruwelijke beelden van verbrande lijken en losliggende ledematen... en met name door het gebrek aan reactie van iedereen die aan het kijken was. Bij een typische zondagmiddaglunch opeens een shot rum aangeboden krijgen, omdat dat er blijkbaar bij hoort. Over in mijn been worden gebeten door het kleinste jongetje, maar uiteindelijk wel twee intens blije gezichtjes zien toen ik beide jongens een action man gaf toen ik wegging. Over met mijn twee Nederlandse mede-coassistenten eventjes een weekje naar Costa Rica gaan om een vulkaan te beklimmen en dan terug te komen in een huis waar het eten klaar staat en mijn Nicaraguaanse moeder aanschuift om over het weekend bij te praten.

Ja, het was een waanzinnige ervaring! Ik ga San Carlos onwijs missen en was daarom extra blij toen ik hoorde dat één van de Nicaraguaanse coassistenten vanwege een oogontsteking niet kon werken en mij kwam opzoeken in zijn studentenstad León. Met zijn vrienden uitgaan, Spaanse drankspelletjes spelen, lokale barretjes en restaurantjes bezoeken en hem uiteindelijk zover heben gekregen mee te gaan vulkaanboarden: met een houten plankje over vulkanisch gesteente naar beneden glijden. Hárd glijden. Ik haalde de snelheid van 70 km/h! Wat me overigens wel een gratis Flor de Caña rum-tour opleverde als prijs.

Het was raar om Nicaragua vorige week te verlaten. Het land waar de mensen zo gastvrij waren, zo warm, je alles over hun leven willen vertellen en je in hun huis uitnodigen. Ik ga het leven als een local missen,  maar dit nieuwe hoofdstuk in mijn reis - alleen reizen - wordt ook zonder twijfel een nieuwe, interessante ervaring. Iets waarvan ik in mijn laatste dag in León en de eerste dagen in Antigua, Guatemala al heb mogen proeven. Nieuwe mensen ontmoeten met zóveel verschillende achtergronden en verhalen en samen een nieuw land met een nieuwe cultuur ontdekken: ik heb er zin in!