Week 5: over morfine voor mooie nagels, met een perforator medicijnen kapot rammen en héél veel apen

Met het monotone geronk van de buitenboordmotor op de achtergrond zoeven honderden groentinten langs me heen, terwijl het water dat de boot bruusk verplaatst spetters op mijn zonnebril slaat. Ik houd van dit soort momenten. Ze doen me beseffen op wat voor ongelooflijk mooie plek ik eigenlijk ben beland. En geven me de tijd om eerdere vreemde, soms ronduit bizarre verhalen een plaats te geven… Totdat er weer een dikke tor in slijmerige stukjes op m'n voorhoofd uit elkaar spat, de boot bij een schijnbaar ondoordringbaar stuk jungle stopt om een familie hun boodschappen te geven en een troep brulapen zich in de verte door de bomen verplaatst. Zeker, ook dit moment is er één om te herinneren.

Ondertussen zit mijn taalcursus erop en is mijn eerste week coschappen voorbij. Best vreemd om te merken dat het leven in Granada al snel op een bepaald manier vertrouwt voelde. Gewekt worden door het fantasierijke gespeel van de huiskleuter. Het oude vrouwtje gedag zeggen dat elke ochtend in haar deuropening aan een kippenbout kluift. Mijn kop koffie halen bij de taalschool en weer grappend te horen krijgen dat er vandaag geen koffie is. ¡Broma! 's Middags op een terrasje met een biertje huiswerk maken, maar eigenlijk altijd andere studenten tegengekomen, waardoor het simpelweg terrassen wordt zónder huiswerk. En 's avonds met een één-dollarcocktail lekker ziekenhuisroddelen met Lisa en Jasmijn, twee Utrechtse coassistenten. Ja, aan dat leventje kon ik wel wennen.

En natuurlijk was daar de onafgebroken stroom van sappig nieuws van mijn lerares. Vrij ongepast roddelen over haar eerdere studenten, uitleggen hoe veel Nicaraguanen eigenlijk naar toeristen kijken, over het schrikbarende aantal gevallen van huiselijk geweld, over politiek... En dan vraagt ze me opeens of ik haar niet wat morfine voor kan schrijven, omdat dat toch zo goed is voor het nagels? Ze begreep in ieder geval niets van mijn verbijsterde blik. Ik kon niet anders dan hardop lachen toen ze me vertelde dat ze diezelfde blik ook in de apotheek had gekregen. Heerlijk! Al borrelden er, naast de roddels, op zijn tijd ook een lokale eigenaardigheid op, zoals dat kinderen hier halve dagen les hebben. Niet omdat er te weinig leraren zijn, maar omdat er niet genoeg schoolgebouwen zijn om alle kinderen in te proppen. Juist ja.

Het was kortom een vreemd gevoel om Granada te verlaten. De stad waarin mijn ouders me kwamen opzoeken en we samen lekker de toerist hebben uitgehangen. Magma zien kolken, brulapen fotograferen en - het mag niet onbegrepen - cocktails drinken onder het genot van een goed gesprek. Superleuk! De stad waarin ik heb mogen ervaren hoe het is om een dubbelzijdige oorontsteking te hebben, inclusief compleet gezwollen gehoorgangen waardoor iedereen klonk alsof ik in een live-versie zat van De Kleine Zeemeermins 'Under the Sea'. Maakte het Spaans leren in ieder geval nóg uitdagender. Ach, en het was ook weer een ervaring om mijn zelf-voorgeschreven antibioticakuur bij de apotheek op te halen. Uitleg? Gebruiksinformatie? Jongens, wat een onzin!

Niet dat de dokters hier nu zoveel uitleggen. En diagnoses zijn ook vrij overgewaardeerd. Artsen hier zijn allesbehalve slecht hoor, maar ze hebben vaak de middelen niet om het goed te doen. Afgelopen week heb ik op een gezondheidspost meegelopen (een soort huisartsenpraktijk, inclusief huisbezoeken). Mensen kunnen hier - in theorie - gratis terecht voor zorg en een beperkt aanbod van medicijnen. Echter is bij voorbaat al de helft van de medicijnen niet beschikbaar en neemt het aanbod per dag gestaag af. En de maandelijkse leveringen zijn ook niet bepaald afgestemd op de vraag. Roeien met de riemen die je hebt, dus. Heb je bijvoorbeeld een snelwerkend tablet nodig, maar zijn hier enkel nog maar normale varianten van? Dan ramt de dokter gewoon deze pil gewoon kapot met de dichtstbijzijnde perforator. Hoppa, in kleine stukjes werkt 'ie een stuk sneller!

Hoewel zelf volledige consulten voeren in het Spaans nog een brug te ver is (dokter en patiënt praten hier onderling razendsnel en soms lijkt het alsof men hier een massale tongverlamming heeft, zo weinig wordt er gearticuleerd), bestaat de helft van de ervaring er al uit om gewoon te observeren. Röntgenfoto's die nog ouderwets in een ontwikkelbak worden gemaakt, maar daardoor ook compleet kunnen verbleken als patiënten ze - in eigen beheer - even laten liggen op de keukentafel. Dat het zo hard regent dat we niet eens naar de longen van de patiënt kunt luisteren... en het dan ook maar gewoon achterwege laten.

Ja, het zijn boeiende stagemomentjes. En dat allemaal overgoten met een heerlijk reissausje in de weekenden. Gewekt worden door brulapen, een vulkaan beklimmen en met zijn allen achterin een pickuptruck meerijden. En natuurlijk weer veel mensen met interessante achtergronden tegenkomen: twee Spanjaarden die nu in New York onderzoek doen en maar niet aan het chaotischeleven daar kunnen wennen, twee dames die hun bureaubaan in Frankrijk zat waren en daarom maar een kiteschool in Nicaragua zijn begonnen, twee vinologen wiens ogen beginnen te glinsteren als je ze (in het Spaans natuurlijk) naar hun werk vraagt en een Frans-Canadees koppel dat de rivaliteit tussen deze twee landen haarfijn weet uit te leggen. 

Ja, als er weer een patiënt met hoge bloeddruk zit aan wie in een moordtempo wordt uitgelegd dat alleen gefrituurd eten niet superhandig is, zakken mijn ogen soms een beetje dicht... maar er komt later altijd wel weer een moment waarop ik niet anders kan dan grinniken en besluiten dat dit echt een waanzinnige ervaring is!