La grande finale: een opeenvolging van grandioze uitersten!

"Ik voel me net een potvis," zuchtte ik, terwijl ik de ochtend na een junglefeest met een opgeblazen maag mezelf uit het zwembed hees. Toch is het dier dat onze afgelopen tweeënhalve week het beste symboliseert niet een logge potvis, maar een Archae-bacterie. Een diertje dat behoort tot de groep van extremofielen: wezentjes die onder de meest uiteenlopende omstandigheden kunnen overleven. Ja, onze afgelopen dagen waren een opeenvolging van uitersten!

Het begon nog relatief rustig in het Vietnamese stadje Hoi An, ongeveer halverwege het land. Oké, we kwamen uitgeput aan met een nachtbus, maar verder waren het vooral relaxte dagen. Beetje rondwandelen, tempels bekijken en de lokale, culinaire hoogstandjes proberen. En een bizarre bingo-show zien, waarbij de getallen in liedjes verwerkt waren. Natuurlijk voor iedereen onverstaanbaar, zodat de verlossende 'Bingo!' behoorlijk lang op zich liet wachten...

De reis van Hoi An naar de hoofstad van Vietnam, Hanoi, kostte negentien uur. Negentien uur in een net iets te krappe slaapstoel: veel dingen die meer stijfheid veroorzaken, ken ik niet. We hadden er wel voor gekozen om een stop van vier uur in te lassen in Hue, waar het keizerlijk paleis van Vietnam staat. Lekker wat wandelen tussen de rood-goude gebouwen in deze grijze, koude stad.

Toch kwamen we verrassend fit aan in de noordelijke hoofstad; de plek die de komende week als onze thuisbasis zou dienen. Geen Westers aanvoelende miljoenenstad, zoals metropool Ho Chi Minh City, maar een veel oudere en authentiekere stad met smalle straten en kleine streetfood-tentjes. Heerlijk om lekker door de 36 straatjes in het Old Quarter te slenteren, elk met één specifiek handelswaar. De ene straat bevat tien winkels die allemaal spiegels uitstallen, in de andere straat kun je enkel speelgoed of altaars kopen. Je kunt je niet voorstellen hoe vijf winkels die allemaal tinnen kistjes verkopen nog winst kunnen maken, maar in Vietnam kan het.

Tot nu toe is er waarschijnlijk weinig extreems in onze ervaringen te vinden. Dachten wij ook, totdat we - na nog een slaapbus - om zes uur 's ochtends door de ijskoude straten van de bergstad Sapa liepen. Met een shirt, twee truien én een jas aan, bibberden we nog onophoudelijk. Bij het ontbijt met de handjes boven de kachel wat opwarmen. Maar wauw, wat een ongelooflijk uitzicht! De mystieke ochtendmist langzaam zien wegtrekken tussen de hoge bergen. Rijstvelden zover het oog rijkt. Soms zo steil op een helling geplant, dat je je afvraagt hoe mensen daar in vredesnaam nog rijst kunnen oogsten.

Met onze privé-gids Cho Cho, die gekleed was in de felgekleurde kleren die bij de Hmong-vrouwen van haar dorp hoorden, leidde ze ons die dag naar haar huis. Hoewel de rijstvelden niet lichtgroen waren, zorgden de zonnestralen, die weerkaatsen op de met water gevulde baden, ervoor dat alles leek te glinsteren. Het maakte dat Sapa een van de mooiste plekken werd die we op deze reis hadden gezien. En het zonnetje zorgde er zelfs voor dat de temperatuur dermate steeg, zodat we alsnog in ons shirt konden lopen.

Wat de Sapa-tocht, naast de rijstvelden, zo geweldig maakte, was dat we een uniek kijkje kregen in het leven van een aantal minderheidsgroepen. Het was bijzonder om te horen dat Cho Cho opgroeide met de steenvaste overtuiging dat natuurgeesten het leven op aarde beïnvloeden en dat iedereen na zijn dood naar de hel gaat. Maar het was bizar om te horen dat ze dit geloof simpelweg heeft aangepast toen haar kinderen de Bijbel moesten lezen op school. Die hemel klonk dan natuurlijk een stuk beter!

En dit is nog maar één voorbeeld. Lekker met de familie eten, in de vrieskou slapen (met twee truien, een jas en twee dekens om je heen gewikkeld) en wakker worden met een uitzicht dat zich voor altijd in onze geheugens heeft gegrift. Ongelooflijk! Het maakte de slopende nachtbus terug - de vierde in één week - het meer dan waard.

Een verwendagje in Hanoi en de volgende trip diende zich alweer aan: Halong Bay. Ja hoor, dit maakte dat we ons eerste vinkje konden zetten op de wereldwonderen-van-de-natuur-checklist! Op een luxe cruise, genietend van een uitgebreid buffet met vers seafood, zagen we kalksteeneilanden langs de boot voorbij glijden. In een verscheidenheid aan vormen - twee rotsen zien eruit als kussende kippen - lijken ze bijna te zweven. Beboste rotsformaties boven kristalhelder water. Genieten om er tussendoor te kayakken. En 's avonds, vanaf ligstoelen op het zonnedek, de zon ertussen zien ondergaan... het was adembenemend.

Het was een opeenvolging van uitersten. Van de eenvoud van het huisje in Sapa,tot een kamer met stortdouche op een cruiseschip. En van slapen in de vrieskou tot vijf keer per dag zonnebrand smeren op het Thaise eiland Koh Phangan. Heerlijk om na het Noorden van Vietnam, dat toch wat frisser was, de afgelopen vijf dagen op het strand te kunnen liggen. Zwemmen in een zee met tientallen kleuren blauw. Wit zand, palmbomen, een blauwe reiger kraaiend boven onze hoofden. Overdag met een scooter het eiland verkennen, 's avonds losgaan op een fluorescerend feest midden in de jungle. Weliswaar geen Full Moon Party, maar toch tof genoeg om ervoor te zorgen dat we de ochtend erna met kleine oogjes naast het zwembad lagen. Op dat moment waren we dan wel potvissen, wanneer we ons morgen van dit uitgestorven eiland naar het chaotische Bangkok verplaatsem voor de laatste paar dagen van onze reis, dienen de grandioze uitersten zich weer aan!