Verdrinkende varkens, zuipende Schotten en een avondklok

Laos, 'land of a million elephants', zoals de oorspronkelijke naam vertaald kan worden. Of eigenlijk volledig: 'land of a million elephants and the white parasol'. We weten nog steeds niet helemaal wat die witte parasol nu toevoegt. Hoe dan ook, olifanten hebben we hier nog niet gezien. Land van een miljoen hanen, die je élke ochtend wekken, was passender geweest. Of land van een miljoen gaten in de weg. De bijnaam die Laos tijdens de Indochina-oorlog kreeg ('land of a million irrelevants'), gaat ons daarentegen weer te ver. Toch kunnen ook wij niet ontkennen dat je met het binnenkomen van Laos een stap terug in de tijd zet.

Voor ons werd dit nog niet ogenblikkelijk duidelijk, wat vooral kwam doordat wij vanuit het piepkleine Pai in Thailand afkomstig waren. Drie straten, veel schattige restaurantjes, chillen bij het zwembad en relaxt scooteren in de mooie omgeving. Het ultieme vakantiegevoel. Daar borduurde onze entree in Laos op voort: twee dagen met de slowboat over de Mekong-rivier varen. Genieten van de natuur om je heen, het water dat overgaat in de woeste jungle. Lekker wat lezen en schrijven in onze dagboekjes. 

Het eerste glimpje van de ware aard van Laos, schemerde door toen we een zwemmend varken met de boot passeerden. Vreemd genoeg leek het alsof de logge slowboat het beest naar de kant probeerden te drijven. Natuurlijk machtig interessant voor al die toeristen, die de boot bijna deed kapseizen door zich allen naar één kant van de boot te passeren. Toen het beest aan land kwam, begonnen er zelfs een aantal te klappen. Het eerst hintje dat er iets niet klopt, was toen er een man uit onze boot sprong en het varkentje met een stok begon te slaan... en vervolgens aan het touw op zijn poot begon te rukken. Luid piepend werd het dier aan boord gehesen. Wat bleek: het varken was een paar ogenblikken daarvoor van onze boot gevallen, maar de mensen hier zijn dermate arm, dat ze het zich niet kunnen veroorloven om de inkomsten van de verkoop van een varken te missen. 

Toch viel, op deze hint na, de verwachtte tijdreis reuze mee toen we aankwamen in Luang Prabang, de tweede stad van Laos - een predicaat dat je absoluut niet zou verwachten als je de stad ziet. Het was bovenal een erg chille stad met een leuke avondmarkt, veel tempels en een heerlijke buffetstraat. Met als leuke bijkomstigheid dat de mooiste watervallen die wij beiden ooit hebben gezien, de Kuang Si-watervallen, naast de stad liggen.

Het begon pas echt tot ons door te dringen dat Laos anders is, toen we naar Nong Khiaw in het noorden reisden. Na al een klapband gehad te hebben, moesten we later allemaal uit de minivan stappen, omdat hij anders te laag lag om over de hobbels in de weg te rijden. En in Nong Khiaw, een plaatsje dat prachtig ligt tussen de steile kliffen en naast een rivier, bleek het niet mogelijk om na 21.00u nog ergens een biertje te halen. Gelukkig maakten de mountainbike- en de hike-tocht door het prachtige Noord-Laos veel goed!

Een groter contrast tussen zuipstad Vang Vieng is bijna niet mogelijk. Twee uur 's nachts aangekomen, kort geslapen, ontbeten en - nadat we herkend waren door een Schotse dame die we eerder waren tegengekomen - een half uur na het ontbijt met een cocktail in je hand aan het startpunt van het tuben staan. Samen met een groep lallende Schotten. In tegenstelling tot wat je misschien verwacht, een activiteit die vooral draait om drinken en allesbehalve om het kleine halfuurtje tuben. Nee, Vang Vieng heeft niets te maken met het ware Laos, maar vooral met héérlijk 'fout' genieten en de dag erna bijkomen in de Blue Lagoon - een paradijsje dat zijn naam eer aan doet.

Maar hoe leuk dit feesten ook was, wij zijn er beiden achter dat het ontdekken van het echte Laos ons veel meer bijblijft. En dat is precies wat we deden in de vierdaagse motorbike-tocht rondom het plaatsje Tha Khaek. Een tocht die je door de afwisselende landschappen van het binnenland van Laos voert. Bergen in alle kleuren en vormen, ondergelopen bossen en uitgestrekte rijstvelden. Grotten die zo in een Lord of the Rings-set zouden passen. Een ultiem gelukzalig gevoel als je met je motorbike in deze omgeving scheurt - vrij om te gaan waar je wilt. De kinderen die naar je zwaaien en lachen. De piepkleine dorpjes van vijf houten hutjes. De ontzettende lieve mensen die bij de guesthouses werken, die in the middle of nowhere staan. Onbeschrijflijk.

Toen pas kregen wij het idee dat we het echte Laos begonnen te zien, zonder dit op enige manier hooghartig te bedoelen. En dan is er nog zoveel dat dit plaatje compleet maakt. In een local-bus reizen waar je door de vloer de wielen zag draaien. Dat mannen om de een of andere onverklaarbare reden je dolgraag hun ontblote buik willen laten zien. Het ranzige oprochelen van speeksel en dit vlak voor je op de grond neertuffen. Het bizarre onderwijssysteem waarin je alleen een universiteitsbeurs kunt krijgen, als je uitmuntend bent in de bèta-vakken. Een jongen die, naast Lao en Hmong (twee van de drie officiële talen in Laos) ook zeer behoorlijk Engels en Frans spreekt, is hierdoor bij voorbaat al kansloos. 

Een prachtig land met bijzondere mensen. In twee weken hebben we ervan kunnen proeven, maar er is nog zoveel meer om te ontdekken.