Week 9: over de Pocahontas-modus, slapende coassistenten en vleermuispoep

Toen er een zwerm knalgele, spiraalsgewijs om elkaar heen draaiende vlinders met het bootje mee dwarrelden, ging hij aan: de Pocahontas-modus. Enkele ogenblikken later werd de motor van onze kleine lancha uitgezet, minderden we vaart en zagen we hoe we het laatste stukje van onze reis zouden volbrengen: twee lokale Misquito-mannen stonden ons op te wachten in een uitgeholde halve boomstam. Met lange stokken brachten ze ons verder en verder stroomopwaarts. Gekleurde, kwetterende vogels vlogen rakelings over het water voor ons uit. Een apenfamilie keek vanuit de boomtoppen op ons neer. Met de regelmatige plonsen van de lange stokken die de rivier raakten, kwam ik bijna in een soort serene trance. Nog even en ik had ook daadwerkelijk die kleuren van de wind gezien...

Het was een van de meest indrukwekkende momenten die ik ooit heb meegemaakt. Uren met de boot van de bewoonde wereld vandaan in een tentenkamp in de jungle slapen. ’s Ochtends vroeg door een troep apen op een luttele 50 meter van onze tent gade worden geslagen, terwijl je met uitzicht op mistige boomtoppen de slaap uit je ogen wrijft. Douchen met uitzicht op een vallei vol bloemen. En natuurlijk met de kaplaarzen aan het regenwoud in! Mede-avonturier Lisa die bijna op een giftige slang stapt, je een scheur lachen om het aartslelijke gezicht van een luiaard en naarstig proberen om rode, springgrage gifkikkertjes op de foto te zetten. Om na een bevredigende tocht weer lekker in onze boomstam te stappen en opnieuw omcirkelt te worden door vlinders. Een Disney-prinses was er niets bij!

Dit staaltje ecotoerisme ten top betrof al mijn derde avontuur aan de rivier San Juan: één van de grootste natuurgebieden van Nicaragua, waarbij mijn tijdelijke thuisstad San Carlos als poortstad fungeert. Vorig weekend hebben ik zo al heerlijk op deze rivier in een kajak gepeddeld en koeien geprobeerd te melken bij de lodge waar ik verbleef. Puur natuur… inclusief de vleermuis die het zich in mijn hutje gemakkelijk had gemaakt en ’s nachts lekker mijn bed vol poepte en plaste. Niet mijn allerbeste nachtrust ooit, zal ik maar zeggen. 

Al weet ik nog steeds niet of ik deze vleermuis prefereer of de driejarige terremoto - oftewel ‘de aardbeving’, zoals mijn Nicaraguaanse familie hem noemt - die nu al een ruime twee weken mijn gastgezin in een dwanggreep houdt. Hij heeft me vandaag zelfs in mijn been vastgebeten! Ach, als dit drammerige prinsje zijn zin krijgt (wat ook meestal gebeurt), kan hij ook het liefste, vrolijkste jongetje ter wereld zijn. Gelukkig ben ik de afgelopen twee weken niet zóveel thuis geweest. Samen met mede-coassistent Floor heb ik namelijk het cultuurcentrum ontdekt! Waar alle toeristen hier massaal op salsa-les gaan, zijn deze twee Nederlandse coassistenten lekker aan het breakdancen gegaan. Alhoewel, ik weet niet of iemand onze halfbakken pasjes - onderbroken door zo nu en dan een fiks lachsalvo - voor breakdancen uit zou schelden.

En na een dik uur in de tropische hitte te hebben gebreakdancet, staan de kleine, veel te soepele meiden al klaar om onze stijve West-Europese heupen de fijne kneepjes van hun warmbloedige dansen te leren. De ene dans nog intiemer dan de andere... al is er vooralsnog weinig opwindend aan ons ongecontroleerde heupschudden. Gelukkig zijn de vrouwen hier in dat opzicht wel geëmancipeerd genoeg om tijdens het dansen de mannenrol op zich te nemen. Zo was ik dus degene die op de zwoele beats wild door de karaokebar annex salsa-club werd gezwiept. Ja hoor, dat integreren in de San Carleense gemeenschap lukt steeds beter. We gaan zelfs al af en toe met lokale coassistenten het terras opzoeken en helpen ook mee om in San Carlos een taalcafé op te zetten, waar de lokale bevolking met behulp van de hier verblijvende buitenlanders de Engelse taal kunnen leren. 

O ja, en dan zijn er natuurlijk nog die coschappen, waarbij ik ondertussen al halverwege in ben. De twee weken in het ziekenhuis hebben me weer genoeg materiaal gegeven om me weer lekker over te verwonderen. Geen urinekweek kunnen maken omdat de kweekmeneer op vakantie is. Voor een CT-scan zeven uur moeten rijden naar de hoofdstad. Een verpleegkundige die haar kopje koffie even in het schap met steriele operatiespullen zet. Altijd wel ergens een coassistent kunnen vinden die vol in het zicht een dutje doen. Aan de andere kant: ze draaien hier ook elke vierde dag een dienst van 36 uur, dus dan kan ik het ze ook niet heel erg kwalijk nemen. Niet dat één slapende co enorm opvalt, want de afgelopen weken werkte ik met zeven (!) andere coassistenten samen op de afdeling van de interne geneeskunde, waar op sommige dagen maar drie patiënten lagen. Ach, en het is toch ab-so-luut niet intimiderend voor de patiënt wanneer er acht coassistenten, twee dokters en twee verpleegkundigen bij de ochtendvisite om zijn bed heen staan? Hij wordt namelijk toch genegeerd, terwijl de artsen zijn behandelplan bespreken en er af en toe nog een lekkere dijenkletser van een grap tussengooien. 

Gelukkig heb ik, tussen de onderwijsmomenten over slangenbeten en malaria in, nog een paar patiënten weten te ronselen waarbij ik al hakkelend het opnamegesprek, de statusvoering en het uitslaggesprek deed. Niet dat je hierbij ontzettend veel na hoeft te denken, aangezien de dokters gewend zijn om het hele behandelplan luid aan de coassistent te dicteren, maar toch... je voelt je eventjes iets minder nutteloos. Nee, dan was die week op de gezondheidspost op Solentiname - een nabije eilandengroep - een stuk interessanter. Op expeditie de jungle in om huis-aan-huis-bezoeken te doen en (soort van) mijn eigen consulten voeren! Gelukkig heb ik ondertussen wel geleerd dat voor al die momenten waarop je wacht en wacht en wacht, er zich altijd wel weer een moment aandient wat ervoor zorgt dat dit hele avontuur zó ongelóóflijk de moeite waard is! Op naar meer!